Da ^-chuasta )agl.
Där Alt hat 's Dirndl auf da
Lr hat ja sunst nix z'thoan,
Und sie sitzt ganz västoanät da,
Sie möcht — und kann not woan'n.
Mann wer muaß von sein tzäusl
Mi ziemt — dö lötzten Tag
San ärga nu, als wann mä tiaf,
Tiaf in dä Gruabn drinn lag;
Das. geht ön Schuastä durchn Ropf,
Und wir a dran so sinnt,
So kimmts, daß von dö alten Aug
X saura Tropfen rinnt.
sicher, bekannt.
Moser.
Dä wind is grad a wengerl stad
Iatz herns, daß draußt wer geht -
„Nan," denkt da Schuastä, „liaba
Aimmt numal a Dekret? — "
Mit gwiffen^) Schritt kimmts zu da
Und klopft manierli an,
„herein!" sagn glei dö
Und eina geht a Mann
„Gott grüaß enk
Da Mann und
„Dä Iagl," schrei
„Dä Iagl is in Land!
Geh Weib und zünd in Machsstock
Den Harns do nöt entdöckt,
Den hast ja bei dä Pfändung gschwind
In Rittlsack västöckt."
„Galt, Iagl," höbt dä Schuo
„Bei uns is's andäs warn!"
„Alls woaß i," sagt dä
„Alls Han i schan erfahrn
Was gschegn, is gschegn, was
Und woants und schreits neamd nah,
Das woaserl da -und ös brauchts ^ilf
Und dößwögn bin i da!"