— 20 — MeinLiabä! dawirdmanrechtschaffenmüad.— „Da femmd mä z'samm' !" hab'ns g'sagt für gwiß, Weil's da â bißl windstâdâr is; Da woll'n mär unsä Nachtlagä machä. Jatz is Koanä da! dös is zum Lachä! — So müeß'n's doh sag'n, daß ih flink g'wö'n bi; Ja, dert schon, sag ih aft, das bin ih äh ih! — Und hab'n thuar ih All's, was mir ang'schafft is Hätt' ih was vergöß'n, da gab's mär an Riß, — Müeßt' ih nuh ämal geh'n, das würd' mä z'viel! — (Untersucht bet Reihe nach die abgelegten Sachen.) Ah nän! da is's Mehl und der Grias von dä Mühl'; Ä Leinöl und Salz hab' ih g'holt bein Kramä, Für'n Hännsl ä Paar Schuhriem', für'n Jaggl än Schwammä, An Zacherl sein Schäuferl hab ih abg'holt bein Schmied, Än Simerl bring' ih sein Vorleib mit Von seiner Muattä. (betrachtet ihn) Äh! der wär recht! Wenn ih äh van hätt', — dös wär nöt schlecht. — (Pause.) Zwös' garnötkemmän?—was mnaßdas sein? Mir wär schon bald ; ih sollt' eahn schrei'n. — Geh'! fürcht'st dä leicht? — was wär denn das? — Da is ämal unser Z'sammverlaß: Da sitz' ih mih nieder ; es wird schon werd'n; — (setzt sich.) (Horchend.) Mir scheint, ih thua eh' schon Oan'n kemma Hern.