129 „Ah, das is ja da Herr Prinz!" röd't da Baur weida, „na, wia gfallt Dar denn mei' Tochta?" „Hauptguat," sagt der draf, „und wanns nix dagögn habts, aft nimm i f za mir aufs Gfchloß." „Als was denn?" „Nu, als Prinzessin halt; i bi ja doh a Prinz!" „'s sei woaß i schon; aba woaßt, wann a Prinz so weit abaglangt um a Gsponsin, da hat ar seltn a guate Absicht. Und wannst as schan hättst, so wird's halt koa guat toa. Deine Leut wern wohl nöt einvastandn sein, wanst eah statts a herrischn Dam a gschamigs Baurnmentsch ins Haus bringst." „Das macht nix," wend't da Damian ein, „mei Vada vazicht mir z' liab af 'n Thron, und wann i d' Krone amal afn Schedl han, hat neamd mehr was dreinzrödn." „Ah so. Ja, abar kannst denn Du 's Regiern schan?" „Da is ja nix dabei, zu was hätt' ma denn d' Minista!" „O mei, kann's eh ah da zähnte nöt." „Der 's nöt kann, wird vo sein Fötal gstürzt." „So a Ministastuhl muaß aba was aushalln," moant da Lettmoar, „der derf schon oachane Haxn habn." „Laß mar das," höbt dar Prinz wiedar an, „also, Ös göbts ma d' Sefferl?" „Ja, abar a grechts Vürnehma müaßts habn, sinst nöt!" Krempl, Studien aus dem oberösterr. Volksleben. d