115 nartn ah daher. „Sitz Dih nar her ah da!" sagt da Schneida, und äst Ham f halt ollr mitanand a so fortgsüfelt. In Simal sei Wei hat ollweil gwart, abar es is neamd mehr vürkemma. Da Mann, da Haus knecht, 's Kuchlmensch und d' Kellnarin nöt. Was denn das is, denkt f ihr und aft richt sie sö z'samm und geht ah hin. „Grüaß Dih Gott, Weibal!" schreit ihr da Simal entgögn, geht ihr zua und zoicht f zun Tisch zuwi. „Na, und wo hast denn heunt Nacht gschlafn?" fragt s' 'n und ma kennt ihr's an, wia s' d' Eifer sucht plagt. „Da ba da Rößlwirtin, klemm nöbn ihrn Stübl." „So? — So?" sagt f, „laß mih dam, i muüß rodn mit ihr. Daweil geht d' Tür af und d' Rößl wirtin kimmt eina, den ganzn Kopf vabundn und 's Gficht so vaschwolln, daß mar s' gar nimm« kennt hätt, wenn f anghert. Wia das in Simal sei Wei stacht, huckt si so scheu stadschauat nieda, höbt kloanweis ins Lacha an und wird ollweil lustiga, ollmitanand saufn, so daß d' Rößlwirtin dö ganz Bagasch hoamführn lasst: muaß. „Ra Du, dö Gschicht göstern hat a schens Geld kost!" sagt in anan Tag in Simal sei' Wei. „An oandlrge Kur kimmt selten billi," gibt 8*