7 vagnüagt hoamganga. So an intahaltling Menschn — hat V gfagt — hat s' schan lang nöt troffn. In anan Tag in da Früah nach da „Siebner Müh" Ham f z'sammgwart dö zwoa Weiba. „Na, wia is 's da denn ganga mit mein'n Mann?" hat d' Seppbäuerin voll« Neugier gfragt, Du schaust ja ganz übanachti aus!" „Nu," sagt dö ander draf, „ban Tag hätts es tan, aba ba da Nacht!" „Was — ba da Nacht?" fragt dö oan völli bisst- „Na, Dein Mann ranfelt ja, als wann zwanzg Sagfäula in Stübl wa'n. Wer kunnt denn da schlafn!" „Und da Deine muah a schlechte Gwissn habn," moant d' Seppbäurin, „weil ar ollweil afschreit in Schlaf." .„So? dös hat ar dahoam nia tan. Was hat ar denn gfagt, hast nix vastandn?" „Ja, amal hat ar gfagt: Jagts es aus, i mags nimmer!" „Ahan, da hat er Di gmoant." „Kann sein, aber er hat nach« noh gsagt: „Mir is d' Seppbäurin liaba wia dö Bißgurn, und da moan i, muaß ar Di gmoant habn." „Das gibts nöt, so varnünfti röd oana gar nöt in Schlaf. Da hat ar sie vastöllt, daß D' eahm schentoan sollst." „Ah, da kann ar schan wartn und Du darfst