10 An unsä Landvolk. 3. An unsä Landvolk. Siag i iatzt wo an Altn Mit an Rock bis af d' Erd, Da moan i, es Hand dö Seln Zeitn zruckkehrt, Wo's sunst nu nix kennt hamd Als dös grundehrlö „Du" Und unsere Bauan Ä Tracht ghabt Ham nu. I han's vo mein' Vadan Oftmächtö dafahrn, Wia fesch als d' Buabn gwön Hand Vor ötla fuchzg Jährn: An' glanztuachan Scheikä, Guatöng toia ön Preis, Mit guat Filögranknöpf Und an Uhr ön an GH aus, Ä lödernö Hosn, Scheu knapp und fein gnaht, Und Stiefln mit Quastln, Da hamd as sö draht. So wia dö alt Tracht, kann An Buabn koanö stehn, Und all Diarndln stand ä dö Alt numal so-scheu. Awa so weit is's kemma, Daß sö oanö schier schämt, Manns a Goldhaubn soll nehma, „Weil sö's halt nimma hamd." D' Frau Mod hat enk afghötzt Und an Schwefö fürplauscht, Da habts dö scheu Goldhaubn Für 's Gflankat^) votauscht. Ä Ghäng dran, ä gmodlts, Mit an' Karnedlstoan, Ä samatats Leiwö Und 's Hüaterl, dös kloan, Schauts, laßts enk nöt hänsln Mit den stadtmassöng Gwand, Kehrts zruck zo da Landstracht, Ös is enk koan Schand. ‘) Karneol. -) Flitterstaat.