256 Anton Schönberger. fflevs anzündt und putzt und wers alöscht bein Tag — Und warum insd Pfarrd koan söchas Liacht hat? Daß's gar a so schwendn/) warn d'Hälfte viel gnua- — Und wer eahn denn 's Geld af das Ghl gibt dazua? Da hat d'Muada aft gsagt: „Schau, Bua! woaßt as denn nütz wia dein Ähnl, trests Gott, nu bei Löbzeit hat grödt? Do Steen, das Hand d' Lngerl, schauut aus wir a Liacht, Müaßnt afschaun af d' Leut, daß eahn ja nixi gschiacht. Und voraus dö kloan'n Rinna, dö müaßns bewahrn, Daß eahn ja not leicht kann was Bes's widafahrn. Afa i) 2 ) Leut, dö vagäßn af Gott und Gäbet, Söcha Leut schützn selbn a dö Schutzengerl nät. wann da Mensch af dö Welt als a kloans, a kloans Rind, Ohne Geld, ohne Gwand inta d' Leut abakimmt, Aft sagt da liab Gott zu an Lngerl: „„Los af! Gib fein Acht af das Rindl und schau ma guat draf, Denn dort Hand bese Geista, dö thoan si bemüahn Und gar oft so a Seel zu sein Untagang führn. Beschütz's i da Gfahr, steh eahm bei i da Naoth Und behüats fein vor Ljunga und galinga 3 ) Taod. Und wirds aft zun Sterabn/) stiagst abi zu ihr, Laßt in Leib af da Welt, d'Seel bringst affa 5 ) zu mir!"" Drmn, mein Bua! so balds d' siagst, daß a Steenräuspn 6 ) fallt, Aft denkst af, daß a Tngerl a Menschenseel holt, 2lft bet, daß's vor Gott, bei sein Mchta mag b'stehn Und daß's frei ohne Straf kann in Fimmel eingehn!" Und i glaubs — denn mein Ähnl, dö hat gwiß nöt glogn — Daß dö Steen, dö ma fegn, lauta Tngerl fand obn. Drum, sobald i iatz siag so viel Steen bei da Nacht, Aftn denk i ma allmal, sö stehnt af da wacht. Da ziag i mein'n Ljuat a und bet oft an Licht, Daß mi a da mein holt, sobald 's Löbn vo mir weicht; Daß mein Lngl mi schützt vor an galinga Taod Und an'n Fürbitta 7 ) macht bei mein Mchta — bei Gott! i) verschwenden. 2 ) aber. 3 ) jähen. 4 ) sterben. 5 ) herauf. 6 ) Sternschnuppe. 7 ) Fürsprecher.