Volltext: Mundartliche Dichtungen

260 
12. Menhof. 
Schluß-Gsängl. 
Dä Petrus is da, 
schaut in Altenhof nah, 
awä steht nöt lang an, 
tuat ä wieda ddvan. 
„Ös is nu nix anders, 
i kenn mi schan aus!" 
hat ä gfagt. „Wia md scheint, 
wird a nimmst viel draus. 
I moan, selm da Pfarra 
vo Putzasdeof ent 
is nimma so stark 
in dös Ertel vdbrennt! 
Was singt d denn iatzt? 
Is a nu so heoh dran?" 
sagt da Petrus und sötzt 
seini Schlüsseln iatzt an. 
Kam lost1) dr d meng, 
kimmt schan d' Antwort daher; 
dd Pfarrar is nöftp), — 
er geint nimmamehr! 
Was da Pfarra singt! 
Altenhofer-Leithen, 
muaßt nu längä beiden, 
bis s' di schätzen wern in allä Welt! 
Freist giltst schan was, 
do, was nutzt denn das, 
wanns nu allweil bei da Herrschaft fehlt! 
Schauts, dö gfreuts da nöt, 
hat just Freud für d' Stödt, 
d' Fraunä gar habn WeillangH aufn Land! 
*) Lost — horcht. — H Nösti — übel gelaunt. — ^ Weil 
lang — Langweile.
	        
Waiting...

Nutzerhinweis

Sehr geehrte Benutzerin, sehr geehrter Benutzer,

aufgrund der aktuellen Entwicklungen in der Webtechnologie, die im Goobi viewer verwendet wird, unterstützt die Software den von Ihnen verwendeten Browser nicht mehr.

Bitte benutzen Sie einen der folgenden Browser, um diese Seite korrekt darstellen zu können.

Vielen Dank für Ihr Verständnis.