232 Die freie Zeit des Dorfpfarrers zum Dichten.
1 ) Weibsperson. 2 ) zu Trotz.
Da mach is, s'Papier Han i eingstöckt in Sack.
Do glei nachn Oßen, da Han i not Zeit,
Da sitz i mi dani in Schlafseffel weit
Und lös a weng d' Zeitung: Dö große Streitfrag,
Und ob er und wann er denn kimmt dasell Tag,
Mann Portugal zahlt amal all seine Schulden,
Z moan, wer was z'fedan hat, derf si gedulden.
Z Han a weng glösen und gnapfatzt dabei,
Und iatz geh i wieda in d' ^eh ausfi glei
Und ziag mein Papier wieda her ausn Sack.
Da Bua iatz, da Franzl, nan, da is koan Frag,
Tr kennts not und derfs a not kenna so bal,
Daß s'Nandl aus eahm a so hinschaut allmal.
„herein!" is a weibatsp) a Rind hats in Arm,
Dö flehnt und schupft d'Nasen, daß Gott schier dabarm:
„Dös is, sagts, dös Findelkind, Hans übanumma,
Den ganzen Tag trag is in Arm allweil uma,
Und gwiß, daß i drausschau; und d' Hausfrau sagt do:
„Z lassats vaderbn und i schauat nöt nah."
Und gwiß, daß is säubar, und gwiß, daß is putz,
Dös is a Ranailli, dö rödt oan' alls z'trutz,^)
Schauns selba, Lserr psarra." Und iatz höbts ön Uind
Gn Ridel auf, umadum soll i schaun gschwind.
„Ä, sag i draus, s'Rinderl, das is wutzerlfett
Und schneeblüaherlweiß a, den sahlt nixi nöt."
„Za, d'Lsaussrau sagt wögnden, und d' Leut sagnt ihrs nah:"
„Gs sollnt wasdawöll sagn, du schaust auf s'Rind da,
Und wer a los' Maul hat, der soll zu mir kemma,
Den will i s'Rurasch aba gschwind abanehma!"
„Möggnumma, sagnts, wirds ma." „Gs wird da nöt gnumma
Und wird da nix azogn, da mach da koan' Rumma.
Do pflögn muaßd' es gnaun, und daß neamd nix sagn kann,
Ast soll nur wer kemma, nimm i mi söst an."
„Za, sans so guat, sagts, i schau eh ganz guat drauf,"
Und höbt eahm ön Ridl schan wieda ganz auf.
Ä, sag i, laß's gehn iatz, i Han schan gsegn gnua,
Du schaust aus s'Rind-recht guat, und iatzen geh zua!"
Zatz, s'Nandl, ja, s'Menschl, a so hatt is gern,
Sollt z'erst und in mehran valiabt in eahm wern.
„herein! wer is dös? Za, das is, was ma scheint,
Da Tawera-^iasl? was wöllts denn ös heunt?"